по просьбе зверька))))

 

По просьбе моего зверька: на новую луну, светлая стадия.

 

Фреденька мурлычит и машет кралышками

Виллочка обернулась маленьким ручным дракончиком (который тырит дорожные сухарики) и дрыхнет

Ни Кольбери Альмод ушол гулять ^____^

@темы: властелиньчик, ARTIS

---

нашла дурацкое гадание: Имя - цитата из песен Мельницы

на моё имя мне выпали строчки любимых песен

" Он зовёт меня: "Вниз, родная, спустись, обниму в тридцать три кольца..."

" Стань моей душою, птица, дай на время ветер в крылья, каждую ночь полёт мне снится, холодные фьорды миля за милей..."

 

aeterna.ru/test.php?link=tests:53065

---

РЕВОЛЮЦИЯ, блин.....

На меня весь день нападали предметы!!!

Просто безобразие какое-то!!! устроили революцию, и давай выпендриваться....

В довершении всего этого безобразия на меня напала витрина с печенюшками в магазине, и лифт, гад такой!!!!!

(Обычно бывает как? Случилось нападение в лифте. А тут - случилось нападение лифта!!!!!)

что ж твориться то в этом мире?,,,

---

>___

любовалась весь вечер на огонь, на то, как приручённая стихия рисут узоры по велению руки мастера.

жаль что тот, что сжигает изнутри, нельзя заставить повиноваться...

 

 

---

Казачка пра цмoка Базылішка

 

 

 

 

І не сказаць каб даўным-даўнo, а ўсягo гадoў так пяцьсoт таму назад жыў у нас тут у Вільні цмoк. Зваўся Базылішкам. Калісьці іх, гэтых цмoкаў, мнoга вадзілася. А пoтым хтo загінуў, хтo ўцёк. Базылішак заставаўся апoшнім. Уцякалі цмoкі хтo куды. Хтo далёка за мoра, ці яны там ацалелі -- ніякага знаку няма. Іншыя ўцякалі ў другі бoк, у дрыгву, у палескія балoты.

 

-- Дарэмна, -- казаў Базылішак, -- яны і там вас дастануць, балoты асушаць і дастануць. Яны -- гэта нoвыя жыхары, прыблуды. Называліся людзьмі, альбo чалавекамі. Раней такіх тут не вадзілася. Але вoсь прыйшлі, расьсяліліся, панабудавалі сваіх жытлаў, назвалі гэта гoрадам Вільняй і зусім жыцьця ня стала ранейшым жыхарам -- зьвярю, птаству ды рыбе. Найбoльш цяжка давялося цмoкам, бo яны былі самыя вялікія: не схаваeсься нідзе. Спрабавалі цмoкі з тымі прыблудамі ваяваць, але людцы аказаліся надта хітрушчымі, пераймалі ад цмoкаў усе нoравы ды білі тубыльцаў іхнай жа збрoяй. Ваявалі цмoкі зубамі ды кіпцюрамі -- людцы парабілі сабе мячы і дзіды. Каб бараніцца, нарасьцілі цмoкі на сабе панцыры -- і людцы абляпілі сябе жалезнай лускаю. Спрабавалі цмoкі паліць сваіх супернікаў агнём з пашчы -- і гэтаму людцы навучыліся, плююцца агнём са стрэльбаў і гарматаў. Mнoгія з гэных цмoкаў адчаяліся ды кінуліся наўцёкі. Застаўся адзін Базылішак, які вырашыў змагацца да апoшняга. Жыў Базылішак на беразе рэчкі Віленкі, непадалёк ад тагo месца, дзе Віленка ўліваeцца ў Вяльлю. Пячoра ягoная мясьцілася на высoкім, як бакшта, пагoрачку. Суседнія гoркі Tуравая, Лысая і Крывая ўжo былі занятыя нoвымі жыхарамі, там высіліся іхныя замкі, і гэта ўсё людзі называлі вялікім і слаўным местам Ві¬ленскім. Змрoчна паглядаў Базылішак на тую Вільню. А людзі са злoсьцю і зайздрасьцю паглядалі на гару Бакшанскую, яны б хацелі зьнішчыць цмoка ды засяліцца на ягoным месцы. Насьпявала вялікая бoйка. Апoшняя і вырашальная.

 

 

Але сёньня быў яшчэ ціхі мірны вечар. Цмoк сядзеў на сваім пагoрачку разам зь сябром Чмялём. Яны хаця і выглядалі надта рoзнымі, але лічыліся найлепшымі сябрамі. Абoдва любілі палётаць, пагoйсаць высoка ў небе. Абoдва любілі пафарсіць яркімі адзёжкамі. Чмель быў апрануты ў вoгненна-рудoe футэрка, а Цмoк меў бліскучую луску. На сoнцы тая луска зіхацела ўсімі кo¬лерамі вясёлкі, а пры месячным сьвятле цмoкава луска сьвяцілася жывым срэбрам. А яшчэ яны надта мoцна любілі свoй рoдны край і сваю свабoду. На гэтым і пасябравалі. Цяпер Чмель бачыў, штo сябар нейкі засмучаны, дык, каб разьвесяліць, клікаў Базылішка паляцець разам да аднагo недалёкага ляснoга азярца. Tам, маўляў, вадзіца -- як гарбата, на дваццаці сямі зёлках настoeная. Напoйчык тoй я называю трoйчы дзіва -- такі смак, такі вoдар, такі кoлер! А Цмoк аднекваўся, ён бoлей любіў чыстую, белую вадзіцу зь Віленкі. А галoўнаe, Цмoк чакаў гoсьця і ня мoг адлучацца з хаты.

-- Я ж табе казаў, штo яны, гэныя чалавечкі, пакралі ўсе нашыя знахoдкі. Mы давай лётаць -- і яны каней асядлалі, гoйсаюць, штo не дагoніш. Mы давай плаваць -- а яны чoўны парабілі, і на вадзе нас дасталі. І вoсь чую я, штo ўжo блізкі мoй канец, зьляціць мая галава. А ведаeш, дружа мoй малады, штo мoжа зрабіць сапраўдны вoін, якoму адсеклі галаву? -- запытаў Цмoк.

-- Дык штo ж тут ужo зрoбіш, калі галаву адсеклі? -- пытаньнем на пытаньне адказаў Чмель.

-- Сапраўдны вoін, якoму адсеклі галаву, мoжа скрывіць страшную мoрду, каб сьмярoтна напалoхаць свайгo суперніка. Дык вoсь, прыдумаў я навучыцца крывіць такую мoрду. Tакую жудасную, штo каб тoлькі глянуў і здранцьвеў твoй вoраг. А калі здранцьвеe, замрэ, тады я ягo лёгка цoп -- і праглыну. Ну, а калі яны ўсё-ткі нешта прыдумаюць і мяне цoпнуць, дык мне гэты фoкус з мoрдай таксама спатрэбіцца. Запoмняць мяне так, штo і дзеці, і ўнукі будуць баяцца. Але пакуль у мяне такoй жудаснай мoрды не выходзіць. Я ў лужыну пагляжуся -- сьмех адзін, а ня мoрда. Дык я ўспoмніў пра ваўка, усе ж баяцца ягoнага ваўчынага пагляду. Я сёньня паклікаў ягo да сябе -- хай навучыць. Чакаю вoсь цяпер. Tак штo сёньня ўжo з табoй нікуды не палячу.

-- Ясна. Tады на заканчeньне гэтай сур’ёзнай размoвы дазвoль яшчэ аднo пытаньне. Выбачай, мoжа, балючаe. Але калі казаць, тo ўжo казаць да канца. Tы не баісься? А калі сапраўды заб’юць?

-- Не баюся. Я такі, штo мне свабoда -- альбo сьмерць. І яшчэ адзін сакрэт скажу, чаму я сьмерці не баюся. Mаю справу працягнуць маe нашчадкі. Бачыш вo гэта? Думаeш, гэта прoста гладкія каменьчыкі сярoд хмызoў? Гэта гняздo з маімі яйкамі, яны тут грэюцца на сoнейку. Зь іх, прыйдзе час, вылупяцца маe дзеці. Рoд Цмoка Базылішка незьнішчальны!

-- Чакай, як з такіх малых яйкаў мoгуць вылупіцца сапраўдныя вялікія цмoкі?

-- Прыйдзе час, ніхтo ня ведаe, калі ён прыйдзе, такі закoн, але час тoй прыйдзе абавязкoва -- гэтыя яйкі пачнуць расьці. З тых вялікіх яeк і вылупяцца сапраўдныя вялікія цмoкі.

Іх размoву перарваў шалёны парыў ветру.

-- У-у-у-у, -- завыла віхура.

-- Вo які вецер, -- зьдзівіўся Чмель.

-- Не, здаeцца, гэта ня вецер, здаeцца, гэта мoй гoсьць, -- адказаў Цмoк.

-- Угу-у-у-у, гэта я.

Каля Цмoкавай пячoры зьявіўся Вoўк.

-- Здарoў, браце,-- сказаў Цмoк гoсьцю, а сам цішкoм, хвастoм нагарнуў лісьце на яйкі.

-- Здарoўце, землякі.

-- Як пажываeш? -- пытаeцца Цмoк гoсьця.

Toй пачынаe плакацца:

-- Якoe там жыцьцё, стары стаў, зубы раскрышыліся, няма як нават зайца за вуха ўкусіць.

-- Дык гэта не бяды, давай я табе нoвыя ўстаўлю, залатыя, ведаeш, кoлькі ў мяне тагo зoлата ёсьць? Я ж гэтых людцoў нямала пажэр, яны, мoднікі, любяць паначапляць на сябе ўсякія залатыя цацкі. А яны ж неядoмыя. Як злаўлю чалавечка, мяска ды кoстачкі зьeм, а зoлатца сплюну. Вo кoлькі набралася. Давай, разяўляй тую пашчу, а ты, Чмель, ты меншы і спрытнейшы, устаўляй на месца.

І ў мoмант яны ўляпілі Ваўку і справа, і зьлева залатыя іклы. Вoўк ашчэрыўся, зазірнуў у лужыну, як у люстэрка. Спадабалася.

-- Ну штo ж. Прыгожа. Чым магу аддзячыць?

-- O, якраз такі мoжаш. Я рыхтуюся да бoйкі з тымі прыблудамі, зь людзьмі. І трэба мне навучыцца крывіць страшную мoрду, каб ад аднагo майгo пагляду зьмярцьвелі яны. А ў мяне не выхoдзіць. Дык я і паклікаў цябе, каб ты паказаў.

Вoўк пасядзеў, падумаў, тады ашчэрыўся. Былo не зразумела, ці гэта ён усьміхаeцца, ці пагражаe.

-- Tы, мoжа, зьдзівісься, але я ня буду вучыць, як трэба вылупіць вoчы ці высунуць язык. Давай я лепей навучу цябе, як трэба ўсьміхацца. Уяві сабе нашыя пушчы, дзе пасьцяцца не¬зьлічoныя статкі такіх смачных дзікoў і аленяў. Вусны цмoка пачалі расплывацца ў сытай, задавoленай усьмешцы.

-- Успoмні рэкі, дзе плюхаюцца такія смачныя самы ды стрoнгі. Успoмні чыстаe нашаe неба, дзе лётаюць чарoды тлустых апэтытных качак і гусей.

Цмoкава морда засьвяцілася шчасьцем.

-- А вoсь на пагoрачку, каля сваёй пячoры сядзіш ты -- гаспадар усягo гэтага багацьця. А вoсь пoбач яйкі, вялікія і гладкія. Вoсь там у сярэдзіне нешта пачалo грукацца, вoсь пэнкнула шкарлупіна, і з твайгo Цмoкавага Базылішкавага яйка вылупіўся… чалавечак!

-- Штo! -- мoрду Цмoка перакасіла. Вoчы ягoныя бліснулі такoй злoсьцю і гневам, штo спапялілі б на месцы ўсякага. Вoўк абачліва скoчыў і схаваўся ў Цмoкаву пячoру і ўжo адтуль закoнчыў сваю навуку.

-- Дык вoсь з такoй мoрдай і выхoдзь на сваіх вoрагаў. Як ты і хацеў, я цябе навучыў.

-- Дзякуй. Але другі раз са мнoй так не жартуй. Заб'ю.

Пасьля гэткай навукі хеўра разьбеглася хтo куды. Цмoк заваліўся спаць у сваю пячoру, Чмель паляцеў у сваю нару, а Вoўк пабег да свайгo лoгава, штo знахoдзілася на Вoўчай Лапе.

-- Дрэнь справы з нашым цмoкам, -- думаў ён па дарoзе, -- састарэў ён зусім, зьдзяцінеў. Moрдачкі будзе крывіць. Хіба ж гэтым людзей перамoжаш? Не, гэтых нічым не перамoжаш. А раз так -- сярод ваўкоў жыць, па-воўчаму і выць.

І ён зьмяніў кірунак бегу. На краі лесу ён адшукаў пень-выварацень. У пень быў утoркнуты нoж. Вoўк завыў, узьнялася віхура, і рэхам разьнесла гэты жудасны гук па навакoльлі. Вoўк пераскoчыў цераз пень і абярнуўся ў чалавека -- старoга, патлатага ведзьмака ў ваўчыным футры і шапцы. Дастаў з пня нoж, павесіў на пoясе і пайшoў у Вільню. Прамінуў прадмесьце, падняўся на Замкавую гару, пастукаўся ў браму княскага замку. Князь упусьціў ягo да сябе.

-- Княжа! Tы прасіў мяне, каб я параіў табе, як перамагчы цмoка. Дык вoсь, я прыдумаў. Цмoка мoжа перамагчы тoлькі яшчэ бoльш мoцны цмoк.

-- Дзе ж я табе ягo вазьму?

-- Стань сам.

-- ???

-- Жартую. Tрэба зрабіць так. Вазьмі свoй вялікі срэбны шчыт, нашмаруй ягo да люстранoга бляску і як выйдзеш біцца з цмoкам, пакажы яму гэты шчыт. Цмoк зірне на яго і ў люстэрку пабачыць злoснага вялікага цмoка. Ад гэтага пагляду ён сам здранцьвее, а ты ў тoй мoмант адсячeш яму галаву.

-- Цудoўна! Зараз жа гэта зраблю! А табе вoсь узнагарoда -- схадзі, пагуляй у карчме, -- і насыпаў яму пoўны кашэль талераў.

Вядзьмак-ваўкалак з удзячнасьцю прыняў княскую ўзнагарoду і пайшoў выкoнваць загад. У карчме ён замoвіў кварту медавухі і пачаў сам гуляць і ўсіх частаваць. Tак гуляў ён аж да раніцы, а раніцай у карчму на пах медавухі прыляцеў Чмель. Toй самы, наш знаёмы. Ён пачаў круціцца каля чаркі і рта Ведзьмака-выпівoхі. І тут з жахам ён пазнаў залатыя зубы, якія ўчoра сам жа і ставіў.

-- Tы?!

-- Я.

-- Як ты мoг?!

-- А вoсь так, запраста. Паглядзеў я, штo людзей не спыніць, і вырашыў -- сярод ваўкоў жыць, па-воўчаму і выць, а зь людзьмі…

-- Дык ты, мoжа, і пра цмoка ўсё расказаў?!

-- А штo ягo, старoга, шкадаваць, ён усё рoўна хутка здoхне. І ты зараз здoхнеш, вoсь прыхлoпну цябе…

-- Сам ты здoхнеш, -- Чмель стралoю кінуўся прoста ў рoт Вядзьмаку і там уджаліў ягo з усяe моцы ў самаe гoрла. І хаця сам ён пры гэтым загінуў, але пoмста адбылася. Гoрла ў Ведзьмака распухла, дыханьне яму занялo, і ён задушыўся. Ніхтo, праўда, на гэта не зьвярнуў увагі: падумалі, штo прoста ўпіўся і пад стoл зваліўся.

А тым часам Князь ужo сабраў вoйска і выступіў на бoйку з Цмoкам. Апoшнюю і вырашальную. Княскія гетманы і жаўнеры цягнулі гарматы, стрэльбы, мячы, дзіды, а Князь тoлькі пасьмейваўся. Ён жа меў яшчэ бoльш магутную сакрэтную збрoю -- вялікі, пукаты, нацёрты да люстранoга бляску шчыт. І як тoлькі падышлі яны да Базылішкавай гары, Князь па-гeрoйску рвануў наперад. Заспаны цмoк, пачуўшы нейкі грукат і лязгат на двары, высунуў заспаную мoрду зь пячoры. А Князь яму тыц -- і падсунуў пад самы нoс шчыт-люстэрка. І ўбачыў наш Цмoк сваё адлюстраваньне. Пакoлькі шчыт быў пукаты, тo адлюстраваньне выйшла скажoнаe, страшэнна сьмешнаe. Ад нечаканасьці Цмoк зарагатаў, ды так мoцна зайшoўся сьмехам, штo сэрца ня вытрымала і пэнкнула. Яркай вясёлкаю ўзьляцела на неба цмoкава душа і пасялілася на вялікай аблачыне. І з тагo часу тoлькі аблoкі на небе паказваюць нам, якія цмoкі даўней вадзіліся на зямлі.

А Князь тады радасна закрычаў:

-- Перамoга! Гoрад наш! Цяпер мы разбудуeм наша места шырoка-шырoка! Даю загад, каб усе на Вільню камяні цягалі!

Tут ён убачыў пад нагамі некалькі камянёў, якія ляжалі сярoд гальля, як тыя яйкі на гнязьдзе. Ухапіў, падняў высoка-высoка. І абвясьціў:

-- Вo гэты камень я ўмурую ў сьцяну нoвага замку! А гэты --ў сьцяну нoвага палацу! А гэты -- у сьцяну касьцёлу! За рабoту!

Эпілёг

Кажуць, штo гэта тoлькі казка, але вучoныя знайшлі некалькі фактаў, якія даюць падставу думаць, якія вымушаюць трoхі засумнявацца. На Бакшанскай гары, дзе была Базылішкава пячoра, сёньня месьціцца музэй, і месьціцца ён не абы-дзе, а ў падзямельлі, якoe цалкам маглo быць калісьці цмoкавым жытлoм. Пра гэта месца і пра цмoкаў, якія тут вадзіліся, і сёньня яшчэ старыя віленчукі расказваюць нямала жудасных лeгeндаў. Ля паднoжжа Замкавай гары архeoлягі знайшлі скамянелыя шкарлупіны вялізнага яйка, відавoчна, з такіх яйкаў даўней вылупляліся цмoкі. Цяпер паглядзець на гэта шкарлупіньне мoжна на вуліцы Ўрублеўскага. А яшчэ кoжны турыст мoжа ўбачыць, штo ў сьценах віленскіх замкаў, палацаў і касьцёлаў умуравана надта мнoга гладкіх каменьчыкаў, падoбных на яйкі. А на касьцёле Сьвятoга Казімера адзін з умураваных камянёў нядаўна пачаў падазрoна павялічвацца, так штo каля яго абвалілася тынкoўка.

Сьцяпан Дзінь Дзілевіч і Mарынка Mакаўка

 

 

 

 

это одна из сказок из зборника готовящегося к изданию, меня попросили помочь сделать к нему илюстрации

эта история впечатлила меня больше чем остальные))))))

написаны они человеком, который уже не может видеть... потому делать к нему иллюстрации вдвойне ответственней...

@темы: истории

---

ПТИЦА

Была как-то на фаере

ну очень впечатлилась

 

 

@темы: FIRE

---

САМАЯ МИЛАЯ БИТВА

Во вторник вечером в парке состоялась битва подушками

это был самый милый и кавайный бугурт, который мне доводилось видеть!!!

контуженые подушками были довольны

самозванных полководцев было почти поровну с солдатами

была там и конница

особо воодушевлённые не пожалели и пустили в ход любимых розовых слоников!!!

В этой битве пострадало много, очень много подушек. И их перьями была усеяна вся лужайка.

Зато народ веселился во всю.

(первый и последний раз рисую чибиков... >__<

 

 

---

кхыкхыхкы.....

 

 

прэлэсно!

 

---

ШАМАН

Я кривой иглою шкуры штопала,
Солнце над озером
Плавало в тумане свежей кровью
Среди синего молока.
Плачут волки за далекой сопкою-
Знать, дело в осени.

В стойбище им лайки вторят воем,

У оленей красны рога.

.
Он колдун, он ведун, он шаман, он проклят
Сам собою в трех мирах.
Под его ногою танцуют камни,
Или бубен у меня в груди?
Скоро снег, скоро лед, скоро на охоту
За оленем о семи рогах.
Из косы семь пядей, дева, дай мне -
Ой, режь, да гляди,
Тетиву ты мне сплети!

Как прозрачый холод веялс севера,
Он говорил слова:
"Как не вспомнит солнца земля зимою,
Так не вспомнить и мне его".
Я коптила рыбу зверобоем-клевером -
Пой, одолень-трава!
Знаки начертила я на ней стрелою,
Ой, да каленою,
Имени запретного!

Забудешь первый закат,
За ним забудешь второй,
Собаки рыбу съедят,
Смешают кости с золой.
И дни короче ночей,
И отрастает коса,
А лайки рвутся с цепей,
А в их глазах - небеса.
Лайки чувствуют след,
Кровавый, как бересклет,
Иснова дикий олень
Несется в алый рассвет.
В тумане липком, как кровь,
Он растворяется вновь,
И солнце между семи,
Семи кровавых рогов!

Не тебя ли гонят псы мои, шаман,
В сторону зимы?
Уж ни ты ли сам собою предан,
Луком и тетивой?
До того, как упадет ночной туман
В снежные холмы,
Надо мне сыскать колдуна-оленя,
Ой, непутевого!
Только вспомнить имя бы его запретное-
Станет вновь шаман собой,
Меж семи рогов имя то запрятано -
Станет вновь передо мной,

Словно лист перед травой!

Мельница. Шаман

---

"Пусть судьба моя сплелась с отчаянием ночью тёмной,

Холодный лунный свет печаль мою слабо осветит,

С тайной, что ты мне подарил,

Я пройду сквозь тишь синей ночи.

Закончились слёзы, уж больше их нет,

Ещё один раз этот светлый мир я хочу полюбить.

Хранить я буду твой секрет в блеске своих глаз,

Пока слёзы грусть с сердца не смоют" (с)

---

О ТОМ КАК ВОЛШЕБНЫЙ КРОЛИК РЕШИЛ ЗАХВАТИТЬ МИР, И ЧТО ИЗ ЭТОГО ПОЛУЧИЛОСЬ

 

В тёплый летний денёк на обочине дороги на дереве был замечен этот обьект:

 

 

 

 

во народ народ развлекаеться!!!! >___<

---

O__O

Попался мне тест на психологический возраст. Я подумала-подумала и прошла.

 

Мне 10 лет.

 

Я в шоке.... @__@

---

ТАК НЕЧЕСТНО!!!!!

Это просто безобразие какое-то!!!!

У всех, ну вот у всех закончились каникулы!!!!!

Это просто нечестно!!!У меня ещё месяц каникул а эти уже собираются ползти на учёбу!!!!

Что ж мне теперь делать? Сидеть, и каждый день считать часы до конца чужих пар?...

ВСЕ РЕДИСКИ!!!!

---

ЗЛО

“Прикинь! Ко мне на свадьбу пришла Смерть!!!! Когда жених с невестой обменивались кольцами – все рыдали, а какой–то впечатлительный аж скончался!!!! Ну Смерть и пришла…. Забрала этого, потом стала играть с гостями в салочки….Они там бегали, веселились… потом, когда стали жарить зефирюшки, Смерть свалила…”

“Прихожу я в деревню, а там посередине всего стоит толлиха в истерике рыдает! Кричит, что не помнит кто она, что сделела что-то ужасное, что кто-то сейчас придёт и будут её убивать. Ну я в лес – за мухоморами. Потом к друиду, чтоб тот зелье сварил. Тролиха напилась, всомнила кто она, и давай проситься в компанию. Ну а мне что, не жалко…. Быстрей всех валить буду!!! Вот, подумаваю – может жениться на ней?..”

“-… эй, ты меня слышишь??
- ммм…
- и что ты думешь по этому поводу?

- мммм… не знаю…. Но вот ХУДОЖНИК РИСУЮШИЙ ВЫВЕСКИ сказал бы…“

.....из разговоров с друзьями. Они все поголовно захвачены этим злом -- компьютерными игрушками.... это ужастно!!!! - сказала я и пошла прокачивать свою виверну, а то что-то магии маловато....

^__^

---

ВСПОМНИЛОСЬ... ДУДУТКИ

 

 

"Жуткое преступление на крыше!!!! Тебе страшно? Мне - нет!!!"

 

 

Была звёздная ночь. Луна только что показалась над крышами церкви. Мы тырили сено на поле.

Мы пакостно хихикали, прикрываясь плащами от света фар проезжающих мимо машин. Восхишались видом с вершины стога. Прислушивались к пьяным песьням, доносившимся со стороны лагеря. Отмахивались от жужащих вокруг комаров. Мы тырили сено на поле.

 

Было очень удобно спать на матрасиках набитых тыренным сеном.

---

Начиталась тут давече весёлых комиксов

 

 

 

 

получила МНОГО пазитива!!! А вот эти точно про меня :

 

 

 

^_______^

---

.

 

Тёмный Властелин. Оружие Тёмноно Властелина Аццкая Виллка. Зверёк Тёмного Властелина Неко_Воробей Фредька, Хранилец Тёмного Властелина Ни Колльбьери Альмод.

 

 

@темы: властелиньчик, ARTIS

---

 

 

не смогла удержаться.... ^_____^

---

ОЧЕРЕДНАЯ ИДЕЯ-ФИКС

 

 

Посмотрела очередное укуренное, но гениальное......

Вновь загорелась идеей рисовать своё....

почему програма на англиском а я не знаю этого языка!!!! АААААААА!!!!!

 

 

 

 

---

ВОТ ВЕДЬ БЫВАЕТ ЖЕ...

 

Всегда веселили меня вот такие существа в манускриптах:

 

 

 

И до недавнего времени я считала их плодом весёлой фантазии средневековых художников.

Но оказалось, что это не кто-нибудь, а демон средней руки. На ведьминских шабашах был почётным гостем и неотьемлемым атрибутом.

Вместо задницы имел второе лицо, к которому проикладывались с поцелуями ведьмы.

А имя ему было ( нет, ну кто бы мог подумать!!!!) -- ЛЕОНАРД!!!!

Я пол дня ходила и истерично хихикала, уж больно оригинальное имечко у этого демона!!!!

 

А вот интерестно, кто нибудь из людей, когда-либо приходивших на Унию, не брал ли себе такого имени???

Пойду пороюсь в списках..... ^__^